Na een aantal jaren in grote sGGZ-instellingen te hebben gewerkt, liep ik een dagje mee met een collega bij BuurtzorgT om te kijken hoe dat team herstelondersteunde zorg in de praktijk bracht. De gelijkwaardigheid, de zelfsturing en lekker veel op de fiets de wijk in, spraken me zo aan dat ik de overstap heb gemaakt. Veel behandelaren kiezen voor BuurtzorgT om schotloos en minder geprotocolleerd te kunnen werken, omdat ze bij de grote instellingen te vaak hebben meegemaakt dat patiënten van het kastje naar de muur werden gestuurd. Binnen de ouderenpsychiatrie speelt dat niet zo. Gelukkig wordt daar overal diagnose overstijgend gewerkt en ik vind richtlijnen nuttige dingen, maar wel zag ik in mijn vorige werk dat de drempel voor verwijzing voor ouderen hoog is. Mensen komen daardoor laat of zelfs pas in crisis binnen. Bij BuurtzorgT heb ik het eerste ouderenpsychiatrieteam in de wijk opgericht om te kijken of we door laagdrempelig beschikbaar te zijn voor ouderen, huisartsen, thuiszorg en specialisten ouderengeneeskunde in een eerder stadium mee te denken. Zo hopen we dat mensen in hun eigen omgeving kunnen herstellen. Waar ik overigens als “werknemer” blij door werd verrast, is het vertrouwen dat je krijgt. Het is best spannend om een nieuw team van de grond af op te bouwen, maar ik voel me erg gesteund door Nico en Bas (Raad van bestuur).